Prolog

Zawijanie tekstu zostało wyłączone z powodu wariowania strony. Rozdział jest trochę poprawiony. xD

Wszystko zmienia się tak szybko, nie nadążam...

Nigdy nie przypuszczałam że w moim życiu tyle się wydarzy. Tyle dobrego, byłam szczęśliwa. Miałam ku temu powody. Już od roku byłam szczęśliwą żoną i modelką.

***

Usiadłam w fotelu i rozmyślałam. Nad wszystkim i nad niczym... O przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Nad moim szczęściem, że tata wysłał mnie do Mediolanu na wakacje, a także nad tym że poszłam do DeVonnegut w sprawie pracy pracy jako modelka. Tam poznałam mojego teraźniejszego męża, Alexandra Vonne. Chociaż ludzie mówią że małżeństwo psuje wszystko, to nam się polepszyło. Lepiej się teraz rozumiemy, bez słów dosłownie.

***

Poszłam na taras żeby zobaczyć co robi siostrzenica Alexandra. Bujała się na huśtawce, a jej twarz rozpromieniał wesoły, dziecięcy uśmiech.
 - Kennedy, chcesz coś do picia? - zapytałam.
 - No jasne! Po proszę kakało, ciociu! - podreptałam do kuchni. 
Zrobiłam obiecane kakao i znowu na taras. Popatrzyłam na niebo. Piękne, pomarańczowe, zachód słońca. Mogłabym teraz tak patrzyć na nie godzinami jeżeli zatrzymał się teraz czas. Aby ta chwila trwała wiecznie..
 - Zamówienie na stoliku! - krzyknęłam. 
Już po chwili mała dziewczynka patrzyła na mnie swoimi dużymi, brązowymi oczami popijając kakao.
 - Pychotka ciociu. - pochwaliła mnie. Mimowolnie uśmiechnęłam się.
Zobaczyłam że z jej kłoska wypełzło kilka niesfornych kosmyków włosów. Już zamierzałam jaj je poprawić lecz z głębi domu usłyszałyśmy głos Alexandra.
 - Już jestem, moje Kochane! 
Wysoki, przystojny włoch szedł na taras i przytulił małą siostrzenicę, a potem wyciągnął ręce w moją stronę. Podeszłam do niego i przytuliłam się mocno, dając mu tym samym namiętnego buziaka. Uśmiechnął się pod nosem i pocałował mnie w czoło...

***

 - Co chcecie na obiad? - krzyknęłam z kuchni.
 - A co mamy do wyboru?
 - Hm... Lasagne lub Kurczak w curry na słodko! - Usłyszałam śmiech Keneddy, a potem dostałam odpowiedź.
To my poprosimy Lasange! - Ufffff... Nie chciało mi się robić tego kurczaka... Na szczęście Bogowie chyba wysłuchali moje prośby. 
Włączyłam radio, leciała właśnie Gianna Nannini "Sei Nell’anima". Nie jest to moja ulubiona piosenka, no ale cóż... I tak mi się podoba, jest taka... Nawet nie umiem tego wyrazić...

Słuchając Nannini wyciągnęłam wszystkie składniki potrzebne do obiadu.

***

Przy stole siedzieliśmy w miłej atmosferze. Lasange dziś chyba po raz pierwszy udała mi się taka wyśmienita. Zapatrzyłam się na piękny zachód słońca i pomyślałam o głupiej Natalie – matce Keneddy. Przypomniałam sobie również o wydarzeniach z wczorajszego dnia.

- Wujek, a kiedy mama przyjedzie? - zapytała się mała dziewczynka od razu po powrocie swojego opiekuna do domu. 
Wymieniłam ostrzegawcze spojrzenie z mężem. Oby nie powiedział czegoś czego później by żałował.
 - Słonko... - ukucnął na przeciwko czarnowłosej – mamusia... Mamusia pojechała do pracy. Nie mogła Cie wsiąść ze sobą bo jesteś jeszcze za mała.
Ośmioletnia dziewczynka uśmiechnęła się słabo, choć samotna łza spłynęła jej po policzku. Alex wytarł ją jednym ruchem kciuka i przytulił swoją siostrzenicę.
Ta mała nic nie wiedziała. Nie wiedziała jaka jest prawda. A była ona taka, że... jej mama, kochana mamusia wyjechała bez słowa pozostawiając córkę pod naszą opieką! A uważałam Natalie za równą sobie. Nie spodziewałam się że ta wspaniała matka, kobieta, siostra i przyjaciółka poniży się do tego stopnia!

***

- Ciociu, mogę iść pojeździć na rowerze? - Keneddy zapytała się o to od razu po zjedzonym objedzie.
 - No jasne, będziesz koło domu?
 - Nieee – ostatnią literkę przedłużyła. - Tam jest sama trawa i nie da się jeździć...
 - Ok, ale... Zaraz do Ciebie przyjdę.
 - To ja lecę! - radośnie wybiegła z domu. Związałam włosy w luźny kok, nałożyłam także jakieś luźne ubranie i byłam gotowa. Zbiegłam ze schodów i otwierałam już furtkę, gdy usłyszałam krzyk Keneddy a potem huk. Wybiegłam tak szybko jak mogłam. Leżała na środku drogi, rowerek leżał na przeciwko naszego domu, po drugiej stronie ulicy. Biegłam szybko, lecz te sekundy zdawały się dla mnie godzinami, dniami... Sprawdziłam puls – słaby.
 - Alex, chodź tu! - krzyknęłam jak najgłośniej mogłam.
 - Co się... O boże! - podbiegł do nas w ekspresowym tempie. Chyba czytał mi w myślach bo od razu zadzwonił po pogotowie. Przyjechała bardzo szybko ale lekarz pokiwał tylko głową. Przytuliłam się do Alexandra i zaczęłam płakać. To przeze mnie Keneddy nie żyła! Teraz była przeszłością! Przeszłością do której nie mogliśmy wrócić...